Shoku jem

Shoku jem, unë nuk jam ajo çka duket. Dukja asht veç nji veshje qi unë e mbaj. Nji veshje e cila asht thur kujdesshëm, e cila më mbron mu prej pyetjeve t'tua e ty prej pakujdesit tem. Uni n’mu, shoku jem, rrnon në nji votër qetësie, e atje ka me rrnue përgjithnji, i pakuptuem, i paarritun.

Unë nuk mundem t'bâj ty me pas besim në ata se çka flas, as në ata se çka bâj - se fjalët e mia janë asgja pos mejtimet e tua n'za, e t'bamat e mia pos shpresat e tua dalun n'mejdan.

Kur ti m’thue: "Era fryen prej lindjes", unë të thom: "Po, prej lindjes fryen"; se mue nuk ma merr mendja qi ti je në dijeni rreth mendjes tem e cila rrnon jo në erë, po në det. Ti s'mundesh me i kuptue mejtimet e mia lundruese, as nuk muj t'bâj ty me i kuptue.

Unë kam me kanë n'det i vetëm.

Kur asht ditë n’ty shoku jem, asht natë n’mu; po edhe atëhere unë flas për mesin e ditës qi vallëzon nër kodra, e hijen violetë e cila merr udhë nër lugina; se ti nuk mundesh me i ndigju kangët e mia t’errësinës, as krahët e mij se si rrahen hyjsh — edhe unë me dashje s'kam me leju qi ti me m’ndigju mu.

Unë kam me kanë në errësinë i vetëm.

Kur ti i ngjitesh parajsës sate, unë zbres n’ferrin tem — edhe atëherë ti m’thrret prej abisit t’pakalueshëm: “O' bashkudhëtari jem, o shoqënuesi jem” e edhe unë thrras: "O’ bashkudhëtari jem, o shoqënuesi jem" — se unë nuk due qi ti me e pa Ferrin tem. Përdryshe flaka ta kish marr shikimin, e tymi t'i kish mbush hundët. E unë e due Ferrin tem aq shumë qi me t’lanë ty me e vizitue ata.

Unë kam me kanë n'Ferr i vetëm.

Ti e do Hakun, Bukurinë, e Drejtësinë; e unë për hatrin tand them gjithçka asht mirë edhe dukem qi kam dashuni për këto gjana. Po unë n’zemnën tem e përqeshi dashuninë tande. Po prap nuk t’lejoj ty me e pa përqeshjen tem. 

Unë kam me qesh i vetëm.

Shoku jem, ti je i mirë, i kujdesshëm e i urtë; jo, ti je i përkryem — e unë, njiashtu flas me ty urtësisht e i kujdesun. E prap unë jam i çmendun. Po unë e maskoj çmenduninë tem.

Unë veç vet kam me kanë i çmendun.