Mposhtja

Moj mposhtja, mposhtja jem, vetmia e ftohtësia jem;

ma e dashtun se nji mijë triumfe m'je ti;

për zemren tem, ma e ambël se çdo lavdi n'botë m'je ti.

Moj mposhtja, mposhtja jem, dija e vetes edhe kundërshtuesja jem;

qi hala i ri e i ngutshëm jam ti m'ke vetedijsu

e prej kurtheve t’nderimeve t’vyshkuna ti m'ke pshtu

në ty vetminë e kam gjetë

kënaqesin me kanë i injoruem e i përbuzun njiashtu.

Moj mposhtja, mposhtja jem, shpata e mburoja jem,

n’synin tand kam lexu

qi skllav bahesh kur në fron kunorzohesh

e poshtë ulesh kur kuptohesh;

e me u marr vesh s’asht tjetër pos plotësinë me e mbrri

e si nji fryt i pjekun, me ra e me u gëlldi'.

Moj mposhtja, mposhtja jem, shoqja e shpirtit tem

Kangët britmat e heshtjet ki me m'i ndigju

e asnji pos teje s'ka me m'fol për krahtë e fërfëlluem

e detnat e tërbuem,

e malet që zjarrmojnë natën

Ti, veç ti ki me e ngjitë shpirtin tem t'ngurtë e t'thepisun.

Moj mposhtja, mposhtja jem, kurajoja jem e paanë,

Un’ e ti, bashkë, kemi me kesh me tufan

e kemi me u çel varre atyne qi n'neve kanë vdekë;

të rrezikshëm

përballë diellit kemi me ndejt me vullnet.