Mbreti i urtë

Njiherë e nji kohë në nji qytet t’largët t’Viranit sundonte nji mbret i cili ish i fuqijshëm edhe i urtë. Të tjerët ia kishin frikën fuqisë s'tij, po kishin edhe dashuni ndaj urtisë s’tij.

E në zemrën e atij qyteti ish nji pus, uji i t’cilit ish i freskët e i kthjelltë si kristal, prej t’cilit pus t’gjithë banuesit pinin, pa përjashtue mbretin me oborrtarët e tij; se ai vend ndoj pus tjetër s’kish.

Nji natë prej netëve, kur t’gjithë ishin në gjumë, nji magjistare hyn në qytet edhe zbrazë n’pus shtatë pika të nji langu t’çuditshëm, edhe thotë: “Prej këtij çasti ai që pi prej ktij uji ka me dal mendsh."

Në agimin tjetër t’gjithë banuesit, përveç mbretit e zotnisë s’tij ambasador, pijnë prej pusit e çmenden, njajtë ashtu sikur magjistarja kish parashikue. E gjatë ditës njerëzit n’rrugica edhe në pazare s’bajshin asgja tjetër pos qi i përshpëritshin njani-tjetrit: “Mbreti ka dal mendsh. Mbreti jonë e zotnia i tij ambasador kanë humb arsyen e tyne. Natyrisht na s’mundemi me u sundue prej nji mbreti t’çmendun. Prej froni atë duhet me e rrëzue.

Në akshamin e asaj dite, mbreti urdhnon qi nji kupë alltani me u mbush në pus. E kur iu ofrue kupa, ai pin thellë; i dha me pi edhe zotit ambasador. Eh atëherë qé nji sefa e madhe në qytetin e largët të Viranit, se mbreti i tij edhe zotnia i tij ambasador kishin rifitue arsyet e tyne.