Hyjnia

Në nji zaman t'moçëm, kur dridhja e parë e të folunit m’erdhi nër buzë t'mia, unë iu ngjita malit hyjnor e i fola Hyjnisë, tuj thanë:

“Mjeshtër, unë jam nji skllav i Yti. Vullneti Jot i fshehtë asht ligj për mu, e unë do t’bindem ty përgjithnji.”

Po Hyjnia nuk dha ndoj përgjigje, veç u largue si nji stuhi e llahtarshme.

Mas njimijë vjetësh unë iu ngjita prap malit hyjnor e prap i fola Hyjnisë, tuj thanë:

“O Krijues, unë jam krijesë e Jote. Prej baltës m’Keni stolisë edhe ju kam borxh gjithë çka kam.”

E Hyjnia nuk dha ndoj përgjigje, po u largue si me njimijë krahë t’shpejtë.

Mas njimijë vjetësh, iu ngjita malit hyjnor e i fola Hyjnisë edhe njiherë, tuj thanë:

‘Babë, unë jam djali Yt. Në mëshirë e dashni m’keni ba,

e me anë të dashnisë e adhurimit unë do ta trashëgoj mbretninë Tande.”

Hyjnia nuk dha ndoj përgjigje, po u largue sikur nji mjegull e cila mbulon kodrat matan.

E edhe njiherë mas njimijë vjetësh unë iu ngjita malit hyjnor e i fola Hyjnisë, tuj thanë:

“O Zoti jem, qëllimi jem e përmbushja jem;

Unë jam e djeshmja Jote e Ti m’je e nesërmja jem.

Unë jam rranja Jote në tokë, e ti m’je lulja jem n’qiell,

e bashkë na rritemi përballë fytyrës së diellit.”

E atëherë Hyjnia m’u afrue, e n’veshët e mij përshpëriti fjalë t’âmbla; ashtu sikur deti qi e përqafon nji përrue kur ai rrjedh në té, qashtu m’përqafoj Hyjnia mue.

Atëherë unë zbrita nër luginat edhe fushat e Zotit, e Hyjnia m’qé edhe atje.