Ambicia

Tre burra u takuen në nji tavolinë të nji taverne. Njeni ish që merrej me tekstil, tjetri ish nji marangoz, e i treti ish nji pendar.

Tekstilisti po nis e po flet: “Kam ba pazar nji qefin delikat sot për dy lira. Hajde e le t’marrim venë aq sa t'na do qejfi."

“E unë,” tha marangozi: “Kam ba pazar qivurin ma të mirë. Le t'marrim venë edhe mish t'pjekun.

“Unë veç nji varr e kam hap,” tha pendari: “po patroni m’pagoi dyfish. Le t’marrim mjaltë e torta njiashtu.”

Gjithë mbramjen taverna qe në punë, se ata thirrnin shpesh për venë, mish e ambëlsina me plot gëzim.

Tavernxhiu i fërkojke duert e veta e i buzëqeshi grues t’tij; se klientët e tij ishin tuj hargjue pa fre. E kur ata u larguen hana qé lart, e ata ecën gjatë rrugës tuj kandue e tuj britë njani-tjetrit. Tavernxhiu e grueja e tij qëndruen në pragun e tavernës e i vështruen nga mbrapa.

“Ahh!” tha grueja: “këta zotnij! Aq dorëlëshuem e gazmorë! Veç t’kishin pas mundësi me na dhanë aq fat çdo ditë! Masnej djali jonë s’kish pas nevojë me kanë nji tavernxhi e me punue randshëm. Kishim mujt me e edukue, e ai kish mujt me u ba prift.”