Bismilahi Rrahmâni Rrahîm
Kupa-e lartë që s'ka fund e s'ka kufi,
Qielli që shpërndan ergjënd e derdh flori...
Qëndërzbukuronjësit pa numërim,
Endacakët që vozitin pa pushim,
Në çdo çast e çdo mëngjes e çdo ndajnatë
Ç'të sheh syri në tërthoren gjer' e gjatë
Gjithë lulet, tjatra e tyre, ngjyra, era
Gjithë drunjtë, kokrat, gjethet dhe të tjera,
Zhegu, ftohma dhe pranvera bukuroshe,
Era, kroi dhe lëndina gjelbëroshe,
Bota e zogjvet me të ëmblat ligjërime,
Gjithësia, me të fshehtat kupëtime:
Që të gjitha-i falen Zotit të krijimit
Pa lexo këtë fletore të besimit!
Në çdo vend që hedh njeriu të zbetin sy,
Dritn'e Zotit të vërtetë sheh aty.
Plotfuqi pa shëmbëllim e pa kufi...
Mençuri që s'e rrok mendja: Perëndi!
Krejt i lashë thashethemet tanimë,
S'do dëgjoj veç gjuhën që më flet pa zë:
Kjo kupore e pafund që kemi sipër,
Këto shkronja, këto radhë edhe ky libër:
Të atij fytyrën çfaqin gjith' këto,
Lexo veten, o njeri, këtu kërko!
Se je ti mëkëmbësi i Tij në jetë.
Vendi prej nga del në shesh thesari-i fshehtë,
Pikëz e të thellit det të gjallërisë,
Dhe një afsh nga shpirti-i madh i Gjithësisë.
Për Krijuesin e përsosur flet çdo send,
Hirin e fytyrn'e tij shoh në çdo vend.
Zemra që s'pushon së hedhuri në gjij
Flet për të dhe për të fshehtëzën e tij.
Lajme nga ai më sjell çdo gjë e gjallë,
Emrin e atij çdo lule ka në ballë.
Gjithë gjërat që nuk numërohen dot
Shqipërojnë emrin e Krijuesit Zot.
Dashurojn' atë pa dridhen yjt'e dlirë
Pa kokë-e pa këmbë enden n'hapësirë.
Enden dhe secili sish në vend të vet
Dhe nga rruga e tij kurrë nuk rrëshqet.
Njeri duke u vërtitur diç rrëfen.
Tjetri duke vezulluar diç zbërthen.
Ai është shpirtdhuronjës i empirit,
Dhe burim i jetës, dritës dhe i hirit.
Nuk ka fund çudi e tij, nuk ka kufi
S'numërohen dot të tijat fshehtësi.
Te njeriu ke pasqyrn' e Perëndisë,
Ndaj hiq dorë, o njeri, prej ligësisë!
Nga e drejta rrugë kurrë mos u ndaj,
Të mos thuash: Ç'bëra unë, ah, pastaj.
Bëhu shok e mik me gjithë njerëzinë!
Mërgo shtypjen, ligësinë dhe mërinë!
E si munden që të bëhen pluhur vallë
Vepra e mirë, shpirti i dlirë, zemra e gjallë?
Po qe se nuk do njerinë, s'je njeri.
Shpirt e zemër s'janë gjë pa dlirësi.
Ai bir që do njerinë, ai ka Zot,
Ndaj nga zemra jote kthehu vështrimplot!
Ne e dinim ndryshe, rrugn' e Perëndisë
Pa e lamë dashurin' ndaj njerëzisë.
Dlire shpirtin, o ti miku besëdlirë,
Që kështu të gjesh pastaj të Zotit hirë!
Ndrite zemrën, mbaje larg nga ligësitë
Që të bjerë tek ajo e madhja dritë!...
Burimi: Vepra, "Tehajjulat" (shq. "Ëndërrime")
Përktheu nga persishtja: Vexhi Buharaja
Fotografia: Varri i Naim Frashërit pranë teqesë së Merdivenköy në Stamboll, aty ku u varros fillimisht.