Shibli-u, — i u- shënjteroftë mysteri — ra i sëmurë dhe u-çua në spital. Një tufë shokësh shkuanë që t'a shohën. "Kush jini ju?" tha Ay, "shoktë e tu" i thanë ata. Dhe ay ngriti një gur dhe u a vërviti atyreve. Që të gjithë bruadhnë me vrap. "Këthehu-ni, o shokë me fjalë!" tha Ay, "se shoktë nuk bredhin nga shoktë dhe nuk ruhet nga guri i mundimit të tyre".

Ay ësht mik që sulet më shum nga dashurija,

Sa do që si armiku t'i duket atij miku;

Dhe mijë gurë kokës në marrt' ay prej tija,

Godin' e dashurisë i bëhet si çelniku.

— Persjane