Dhè

njeriu e di rrugën e diellit sall vonue me i lëshu themrat n’shteg asht

e m’e ecë dhimbjen e gropave t’shtrime në dhè të gjallë

që të përtypë me tanë urinë që e ka për ty

e rrahjet e dhambëve në fytyrë vragë t’i len 

dëshmi të kalimit të tij

e di njeriu këtë udhë por stepet në vend

a hyn në ndoj lakesë që prapë te udhë e dheut t’nxjerr

e kthehet njeriu mbrapa dhe e ban shtëpinë

ballë dheut qe ka frikë me e shkapërcy