﷽

Zehal-e miskin

Me lajka t’syve t’tu e me rrëfime t’gërshetueme

mizorinë mos ma shpërfill;

se sabri jem kupën ka mbrri, dashni.

E për çfarë sebepi në gjoksin tand s’më merr?

Si kaqurrelat e gjatë nata e ndamjes s’onë;

e bashkimi, si dynjaja e shkurtë.

Shpirti jem, qysh me e kalue unë natën

n’kët kafaz t’errët, çehren s’pari pa ta pâ;

ku me njimijë dredhi sytë e tu t’hijshëm ma robnuen qetinë e mendjes.

O’ a ka kush që shkon e ja rrëfen këtë çashtje dashnisë s'em?

Anash i lanun jam, i hutuem si nji qirí që dridhet jam,

po sorollatem në zjarrmínë e dashunisë;

Gjumë në sy s’kam; qeti në trup nuk kam,

Ajo s’po vjen, e as ndoj lajm nuk po m’shpjen.

Për nér t’asaj dite kur me dashninë

që kaher t’ka tundue ndeshesh, o’ Husro!

T’shtrënguem tufanin e zemrës mbaje

qi vec nji herë n’hile t’saj me ra.