Çka muj me ba

për me e thye ket

melankoli n’syt’ e tu

dukesh e lodhun

mbas shumë jetnave

tuj përsëritë të njajtën

sëmundje çdo herë

e njajta

monotoni ka me u thy

e i duhet me u dorëzu

diku në fund të rreshtit

kur shpirtnat rreshtohen

e n’brendi dyert çilen

me e lirue ate qi gjithnji ka kenë

tuj thirrë emnin e fminisë tande

si në kohë ma të lumtuna

kur vrapojshe pranë

livadheve e luleradhiqeve

e i përkdhelshe valët

e i shihshe tu u hapërda

tue ditë se ma s’kanë me u kthye

po ato kurrë s’paten humbë

edhe pse mendojshe që t’kanë lanë

e dielli u tha

tu t’lanë mbrapa

ti kurrnjiherë s’e ke dijtë se ato janë mbartë

prej puhisë qe s’mundesh me e pa

e kanë udhëtue gjon e gatë

e tash janë gati me u kapë prapë

si herën e parë

prej atyne duerve

që i mbollen farat

në t’parën herë.