﷽

Dikush i tha Harazmshahut: "Hallku janë tuj lyp ndihmë në këtë zaman uni se buka asht ba shumë e shtrejtë."

Ai i tha: "Qysh kështu?"

Ata i thanë: "Katërdhet kilogram* buke ka kushtue nji kokërr argjendi, e tash u rritë u ba dy dhrahm ari."

Ai tha: "Sa i bjen dy dhrahm ari?"

Ata i thanë: "Dy dhrahm ari i bjen qikaq e qikaq monedha bakri."

Ai tha: "Aiii. Çfarë lloj koprracie asht kjo? A s'po ju vjen marre?"

Ai mendojke se bojshin lirë. Ai e kish mendue qi asht e shtrejtë pos nëse ata i kishin thanë se e kishin dhanë tanë mbretninë e tij për aq bukë sa me e mbush barkun. Atëherë ai ish frigu e kish thanë: "Kur e kisha mbush barkun, ku e kisha gjetë nji mbretni tjetër masnej? Nji jetë të tanë m'asht deshtë me e çue për me e fitue qita."

Tash edhe në dinë ndodh e njajta gja. Nji sifat ose nji mekam njerëzve ju doket i llahtarshëm, po për njeriun që i posedon asht kollaj. Qiejt s'munden me e tërhjek harkun e tij. Me të vërtetë Na jau ofruem amanetin [qiejve, tokës edhe maleve] (Kuran, 33:72). Thuhet se qiejtë edhe tokat nuk munden me e mbajtë amanetin e punës sonë, se ata sytë nuk i kanë drejt suksesit të dhuruem prej Zotit. Përndryshe, ata kishin me thanë: "Edhe pse harku asht i randë, kur na e marrim në dorë asht dikush mbrapa qi e tërhjek."

Fuqia me i pas sytë e besimin kah Zoti u takon Muhammedit dhe Muhammedanëve.