﷽

-Manushaqe të vogla të egra, çfarë bëni këtu?

-Pasqyrojmë përmbi tokë yjt’e Qiellit.

-Kënet’ e vogël, përse ujët e tu është kaqë i turbulltë?

-Sepse mëndja t’ime ësht’e ngushtë dhe zëmra t’ime nuk ësht’ e thellë.

-O qymyr, pse je kaqë i zi?

-Jam djalli i tërë kohërave, i grumbulluar në zëmrën e tokës.

-Cili është dënimi t’ënd?

-Duhet të kaloj nëpërmjet provës së zjarrtë.

-Ç’farë bëhe më në fund?

-Bëhem diamant.

Toka u thotë reve:

-Përse kini ardhur përsëri passi më latë?

-Qielli nuk na deshi pa u pajtuar me tyj.

-Burbuqe e vogël trëndafili, ç’mban në duart’ e tua?

-Të fshehtën e bukurisë s’ime.

-O trëndafil, ç’farë pikon nga buzët e tua?

-Kujtimin e të shkuarës s’ime të lavdishme.

-O lule-djelli, cila je ti?

-Jam syt’ e atij që kërkon dritë.

-Vdekje, çfarë je ti?

-Jam hieja e jetës.

-Vdekje, nga se linde?

-Linda nga padituria.

-Vdekje, ku banon ti?

-Banoj në mëndjen e illuzjonit.

-Vdekje, a vdes ti ndonjë herë?

-Po, kur çpohem nga shigjeta e vështrimit profet.

-Vdekje, kë tërheq pranë teje?

-Atë që tërhiqet prej meje.

-Vdekje, cilin dashuron ti?

-Dashuroj atë që lidhet me mua.

-Vdekje cilin pret?

-Pres atë që më thërret.

-Vdekje cilin tmerron?

-Tmerroj atë që nuk është mësuar me mua.

-Vdekje, cilin përkëdhel?

-Atë që lëshohet me besim në krahët e mi.

-Vdekje, me cilin je e ashpër?

-Jam e ashpër me atë që nuk i përgjigjet menjëherë ftesës s’ime.

-Vdekje, kujt i shërben ti?

-Shërbej njeriun e Zotit, duke i prurë mbi krahët e mi mëkatet e tij.

-O det, përse ngjyra t’ënde ësht’ e kaltërt?

-Sepse qielli pasqyrohet në zëmrën t’ime të bardhë.

-O valë përse ngriheni kështu nga era?

-Për të pritur lajmin që ato na sjellin.

Anija: “Të marr në gjirin t’im përmbi ujrat.”

Karroca: “Të marr përmbi kurrizin t’im nëpër tokë.”

-O tokë, më thuaj parimin t’ënd moral.

-Unë shtrihem përpara atyre që ecin përmbi mua dhe atyre që vijnë tek mua unë u hap zëmrën time.

-O natë përse qan me kaqë hidhërim?

-Qaj për shpirtrat që jeta i ka ndarë dhe ato që fati ndonjë ditë do t’i ndajë.

-O natë, perse je kaq e errët?

-Drita më la.

-O natë, ç’farë të bën të bukur?

-Lindja e hënës që më sjell lajmin e diturisë.

-O erë, çfarë e shtyn detin që të të përgjigjet me kaqë dëshirë?

-Ndesha pikën më të thellë të qënies së tij.

-O erë. Ç’bëre ti për t’a lëkundur me kaqë zjarr të gjithë detin?

-E kam puthur vetëm. 

Flutura: “Të dhashë jetën t’ime.”

Flaka: “Të premtova se do të më puthje.”

-Përse vallë moj flutur, e lë vehten të të digjet, duke u përpjekur që t’a puthësh dritën?

-Gëzimi im është më i math nga sakrifica.

-O valë, përse vallë era vjen tek ju dhe pastaj ju lë përsëri?

-Ajo vjen për të na zgjuar dhe pastaj na le që t’i zgjidhim vetë problemet t’ona.

-O valë të lujtëshme, era iku dhe ju lëvizni akoma.

- Jemi duke përsëritur akoma fjalën që ajo na mësoi dhe që na rrëmben si në ekstazë.

-O valë, përse enthusiazmoheni dhe pastaj, përnjëherësh qetësoheni?

-Sepse pas çdo veprimi t’onë të veçuar është vetëm një gjë që na shtyn.

-O valë që ngriheni përpjetë, cili është shkaku i fshehtë i shtytjes s’uaj?

-Dëshira që të ngjitemi lart.

-O det, ç’farë të bën vallë kaqë të ngatërruar?

-Sapo ajri më shushuron në veshët e mi lajmin e diturisë, shkaktohet në qënien t’ime një turbullim i math.

Fjala “kështu” lind një bisedim; “përse-ja” ja vazhdon edhe “jo-ja” i jep fund.