﷽

Këtu po i la disa këshilla për ata që jetojnë jashta Gazës.

Në cilindo qytet që t’jeni, mos e kqyrni qiellin me ngutí. Kqyreni, e mos i hiqni sytë shpejt prej tij.

Ka dy vjet prej se nuk mundem me e pa qiellin e qytetit tem, prej të cilit plumbat që bijnë shi prej helikopterave Apaçe edhe droneve s’janë aspak si shiu.

Kur t’i preksh gjethet e pemëve në qytetin tand, preki me butësi, edhe mbaji n’duer për ca kohë.

Ka dy vjet prej që s’kam mujtë me prekë gjethe të pemëve, se pemt’ tona janë ba shkrum e hi, e kaktusi që i mbijetoi këtij shkatërrimi asht i mbushun me gjemba. Durt’ e mia nuk po munden ma me përballu plagë.

Kur ta hajsh gjellën tande të parapëlqyeme në qytetin tand, haje me kujdes, shijoje çdo kafshatë, ndije nji lloj festimi, edhe mos e ha shpejt. Ky asht nji çast i rrallë që moti asht harru.

Ka dy vjet, në këtë kapanjë shkatërrimi, që nuk e kam shiju ushqimin tem të parapëlqym, e as që kam ngranë ushqim që du. Unë e ha shpejt e shpejt pijaten e përditshme të mbushun me thjerrëza, me e qit jasht sa ma shpejt shijen e gjenocidit prej gojes tem.

Kur ta ndigjojsh kangën tande të parapëlqyeme në qytetin tand, msheli sytë edhe merr frymë thellë. Lejoje shpirtin me u lidh me te e te dytë fluturoni në qiejt e dashnisë.

Ka dy vjet prej se nuk kam mujtë me e ndigju kangën tem të parapëlqyeme në qytetin tem. Unë kur i msheli sytë, i çeli shpejt. Eksplodimet nuk e kuptojnë gjuhën e muzikës. Ato e mbysin ate!

Kur miqtë e tu bajnë selfie me ty edhe e përsërisin shkrepjen s’di sa herë, mos u anko. Çdo fotografi asht nji shkrepje e gzimit që ke me deshtë me e ndi prapë kur ndinë mërzi.

Se në qytetin tem i kam ik vdekjes s’di sa herë, ama për çudi kamera e telefonit tem hala ka mbijetu pa u prishë prej bombardimeve. Para disa ditëve, u mundova me e shkrepë nji selfie. Kamera e telefonit punojke mirë, ama fmijtë e miqtë e mi, me të cilët zakonisht bojsha fotografi, nuk janë ma. Ata kanë shku përgjithmonë!

Kur të dilsh për nji ecje në qytetin tand, kundro gjithçka rreth teje. Ngulite në kujtesë vendodhjen e pemve e ulseve në mes tyne, e edhe formën e trotuareve. Përsiati fytyrat e njerëzve që të kalojnë ditë për ditë afër, përshëndeti edhe mos harro me buzëqeshë. Aman! Po t’lutna, po t’përgjërohna, buzëqesh karshi gjithçkaje. Bile edhe karshi maceve që ikin nga qent’, se mbase ndihen ma pak të frigueme kur të shofin tuj buzëqeshë.

Ka dy vjet prej se nuk kam mujtë me ec në qytetin tem. Asht shndërrue në gërmadhë edhe e kam vërejtë se tash po kam frigë edhe me ec rrugëve të tij. Ata i bombardun edhe macet e frigueme. Veç qent’ e dobtë e të uritun kanë mbetë.

U mundova me iu buzëqeshë me ymydin se nashta nuk tuten ma prej zhurmës së raketave, po nuk mujta.

Në vend të buzëqeshjes, ia krisa vajit!

— Shkrue me 10 gusht, 2025 në Qytetin e Gazës.